نقش عوامل استرس زای محیط کار بر افزایش فرسودگی شغلی کارکنان در یک محیط صنعتی

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی، سندرمی جسمانی- روانی است که باعث فرسودگی بدنی، افسردگی، احساس عدم کارایی، غیبت از کار و کاهش کارآیی می شود. استرس کاری به عنوان اصلی ترین عامل فرسودگی شغلی مطرح است، لذا شناخت استرس زاهای ایجادکننده فرسودگی در محیط کار مهم می باشد. این مطالعه با هدف بررسی نقش عوامل استرس زای محیط کار بر افزایش فرسودگی شغلی کارکنان در یک محیط صنعتی انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی به صورت مقطعی بر روی 149 نفر از کارکنان در یک محیط صنعتی در سال 1392 انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه های دمو گرافیک، استرس شغلی و فرسودگی شغلی maslach بود. اطلاعات به صورت خوداظهاری نیمه نظارتی جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون با سطح اطمینان 95/0 انجام شد. یافته ها: در این مطالعه، از نظر ابعاد فرسودگی شغلی، 4/17% دارای مسخ شخصیت متوسط و زیاد، 5/19% خستگی عاطفی متوسط، زیاد و 8/15%عملکرد فردی ضعیفی داشتند. همچنین هیچ فردی در محدوده استرس شغلی شدید قرار نداشت. بین متغیر های فردی (ابتلا به بیماری مزمن، حادثه، تحصیلات و سابقه کار) با فرسودگی شغلی، ارتباط معنی داری وجود داشت. چهار حیطه استرس شغلی (شامل: ارتباط، تقاضا، نقش و تغییرات) دارای بیشترین تأثیر بر روی افزایش فرسودگی شغلی بودند. نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، عدم وجود ارتباطات دوستانه در محیط کار، خصوصیات و حجم کار، عدم آشنایی فرد با اهداف سازمان و وظایف خود، همچنین عدم آشنایی فرد از جایگاه نقش خود در سازمان، نحوه سازماندهی کارکنان و تغییرات کار به ترتیب از مهم ترین عوامل استرس زا بوده که بر ایجاد و افزایش فرسودگی شغلی تأثیرگذارند.